لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 37
زعفران
/
کاشت ,داشت و برداشت
کاشت زعفران توسط بنه آن و به طریق کپه ای یا ردیفی انجام می گیرد. بنه های درشت برای انتخاب ارجح می باشد. بنه زعفران را از اوایل خرداد تا اواسط مهر ماه می توان کشت نمود. در مناطق زعفران خیز ایران غالبا در فاصله ماههای مرداد تا پایان شهریور کشت صورت می گیرد، ولی در بعضی نقاط در ماههای تیر و گاهی خرداد زارعین مبادرت به کشت می نمایند. بهترین زمان انتقال و کشت بنه زعفران در خردادماه توصیه می شود. پیازهای درشت زعفران را که معمولا پوست گیری شده است در عمق 20-15 سانتی متری خاک قرار می دهند و پس از پایان عملیات کاشت مزرعه آبیاری می شود.
داشت زعفران شامل کوددهی، آبیاری، سله شکنی، وجین و مبارزه با علف های هرز می باشد. زعفران به آب کمی نیاز دارد و بنابراین در مناطق خشک و نیمه خشک بسیار مطلوب است. آبیاری از اواسط مهر تا دهه اول آبانماه شروع می شود و برای اینکه برداشت با مشکل مواجه نشود آبیاری بین قطعات و با فواصل چند روز تقسیم می شود تا گلدهی مزرعه در اوج خود همزمان نشود. شخم پاییزه و بعد از آن شخم بهاره که انجام گردید, در مرداد ماه و یا شهریور که زمان مناسب کاشت است کود حیوانی به زمین داده و آنرا با خاک مخلوط می کنند. پس از صاف کردن, زمین کرت بندی می شود . در اینحالت زمین برای کاشت آماده است . پس از اولین آبیاری به محض اینکه زمین گاوروشد آنرا شخم سطحی می زنند تا خروج گل زعفران راحت تر صورت گیرد. پس از برداشت گل عمل وجین علفهای هرز وسله شکنی لازم است .وجین علفهای هرز بهاره نیز در فروردین صورت می گیرد .
/
برداشت زعفران بسته به وضعیت آب و هوا از اوایل آبان ماه تا اوایل آذرماه بطول می انجامد. زمان چیدن گل صبح زود است. پس از برداشت گل در هر روز ,به محل سکونت منتقل شده و در آنجا کلاله و خامه که محصول اصلی زعفران را تشکیل می دهد از سایر اجزای گل جداشده و خشک می شود .
چغندر قند
روش کاشت
1-روش کرتی:
در این روش پس از آنکه عملیات تخلیه زمین انجام شد بوسیله بیل، کرت بند و یا مرزکش های مخصوص در زمین کرتهائی احداث می شود سطح داخلی کرت ها باید کاملاً صاف باشد. سپس اطراف آنها را مرزبندی کرده بذر را با دست در داخل کرتها پاشیده و بوسیله بیل یا شانه مخصوص آنها را با خاک مخلوط می نمایند دراین روش دانه ها را هم به صورت هیرم و هم خشکه کشت می نمایند.لیکن روش هیرم به مراتب بهتر از خشکه کاری است.
2- روش پشته ای :
ابتدا زمین را پشته بندی می کنند بطوریکه ارتفاع پشته ها 25 تا 50 سانتی متر باشد. سپس زمین را آبیاری کرده و بذرها را به فاصله 20 تا 25 سانتی متر درکنار پشته ها می کارند در این روش فواصل پشته ها از هم حدود 50 تا 60 سانتی متر می باشد.
3- روش خطی:
در این روش با استفاده از بذر افشانهای مخصوص بذر را روی خطوط موازی به فواصل مساوی و عمق برابر و معین می کارند سپس درزمین جویچه های آبیاری ( فارو) ایجاد نموده تا گیاهان از دو طرف آبیاری شده و در نتیجه آب هیچگاه به پای گیاه نمی رسد و در نتیجه اطراف طوقه و روی سطح فاروها سله ایجاد نشده و سرایت بیماری های گیاهی کمتر خواهد شد. علاوه بر آن عملیات تنک کردن، وجین، کود پاشی، سمپاشی، و برداشت به سهولت انجام گرفته و مقدار آب مصرفی به مراتب کمتر خواهد بود.
فاصله بین خطوط و بوته ها در روی خطوط با در نظر گرفتن تیپ های مختلف چغندر متفاوت است. در مورد انواعی که ریشه کوچک دارند فواصل بین خطوط 50 تا 60 سانتی متر و فواصل بوته ها در روی خطوط 20 تا 25 سانتی متر و درمورد انواعی که ریشه بزرگ دارند فواصل خطوط 50 تا 60 سانتی متر و فواصل بوته ها درروی خطوط 40 تا 45 سانتی متر در نظر گرفته می شود عمق لازم برای کشت بذر چغندر حدود 2 تا 3 سانتی متر است.نشاء کاری در سالهای اخیر بعضی از کشورها از جمله ژاپن اقدام به کشت چغندرقند از طریق نشاکاری
زعفران 39 ص
