عفونت‌های آمیزشی(STI )[1] یکی از شایع‌ترین علل بیماری در جهان بوده و صدمات زیادی از نظر اقتصادی و اجتماعی به بسیاری از کشورها وارد می‌نمایند.
ظهور و گسترش عفونت HIV و ای‌دُز، تأثیر بسزایی برکنترل و اداره‌کردن عفونت‌های مقاربتی گذاشته‌است
از طرف دیگر، با افزایش مقاومت دارویی در میان پاتوژن‌های مربوط، مشکلات تازه‌ای نیز اضافه‌شده‌است.
در سال 1991، سازمان جهانی بهداشت(WHO) برای درمان فراگیر بیماران مبتلا به STI توصیه‌هایی را منتشرکرد که شامل رژیم‌‌های پیشگیری و مراقبت STI و نیز عفونت HIV بود. طی گردهمایی گروه مشاوران WHO در سال 2003، درمان بیماریهای آمیزشی مورد تجدید نظر قرارگرفت وتوصیه‌های درمانی با توجه به آخرین اطلاعات ارائه‌گردید. همین روند در سال 2006 توسط CDC امریکا صورت گرفت و دستورالعمل برخورد بالینی در آن کشور بر اساس برخورد سندرومیک تدوین شد.
برای تدوین متن حاضرابتدا مطالعه مروری بر روی کلیه مقالات منتشر شده کشور در زمینه بیماریهای آمیزشی صورت پذیرفته، پیش نویس متن با استفاده از منابع پیشگفت طراحی شد. این پیش نویس در جلسه ویژه کمیته مراقبت ودرمان بیماریهای آمیزشی و با حضور اساتید بیماریهای عفونی، زنان- زایمان، اورولوژی و پوست مورد بازبینی قرار گرفت. بدیهی است با مشارکت علاقمندان در انجام تحقیقات کاربردی در زمینه شناخت عوامل اتیولوژیک مولد هر سندروم و میزان شیوع آنها به بروز سازی و ارتقاء این دستورالعمل کمک خواهد نمود و................
جزوه ی راهنمای تدابیر بالینی در عفونت‌های آمیزشی