بی شک زیباترین ندایی که از دوران مدرسه هنوز در خاطر داریم نه صدای گام های پر صلابت معلم نه انعکاس ترکه ی ناظم در راهروی کم نور و خلوت نه هق هق گریه از یک نمره ی کم ، بلکه صدای خنده ی شادمانه ی کودکی مان است و دلنشین ترین تصویر چهره ی متبسم معلم،ناظم، مدیر و مستخدمی که همگی دوستمان داشتند.
شادمانی هدیه ای نیست که در مدرسه به کودکان پیشکش کنیم، کودکان بی دلیل شادنند. تنها باید کوشید تا دلایل ناشاد کردن کودکان در مدارس را کم رنگ تر ساخت.
بحث پیرامون فواید و اثرات روحی و جسمانی شاد بودن بسیار است.
فلاسفه، پویندگان راه حقیقت، عالمان علوم انسانی و خیر اندیشان همگی به دنبال این بوده اند که چگونه انسان را از قیود ملال آور زندگانی برهانند چگونه شیرینی رها زیستن و وارستگی را به ارمغان آورند چگونه هر لحظه شدن را جایگزین هماره بودن نمایند و کوتاه اینکه چگونه شادمانی کودکانه زیستن را به زندگی آدمیان باز گردانند.
حال اگر اهتمامی شود تا این موهبت الهی یعنی شادی کودکانه که عمیق ترین و متکامل ترین فلسفه ی نگرش به زندگانیست از همان ابتدا در تکاپو ی پرورش و ْآموزش زیر گام های دیسیپلین و قواعد خشک و خدای ناکرده کاستی های شخصیتی دست اندر کاران آموزشی و
پرورشی پا ما ل نگردد، آینده ای را برای فرزندانمان رقم زده ایم که باید در انتظار یک انسان سالم و بالنده باشد.
تحقیق راه های افزایش با نشاط سازی مدارس و ارتقاء سطح بهداشت روانی 15 ص - ورد
