مقدمه :
روابط ایران و آمریکا از اواسط قرن نوزدهم میلادی آغاز شد. این روابط از سال ۱۹۴۴ تا انقلاب ایران در بهمن ماه سال ۱۳۵۷ برقرار بود پس از پیروی انقلاب ایران، دو کشور در چند مورد محدود روابط سیاسی و نظامی محرمانه‌ای با یکدیگر برقرار نموده بودند (ماجرای مک‌فارلین، کمک به یورش نظامیان آمریکایی از شمال افغانستان به مواضع طالبان توسط نیروهای سپاه و ...) ولی در عین حال مناسبات رسمی با یکدیگر نداشتند تا ۷ خرداد ۱۳۸۷ که شروع ۳ دور مذاکرات فرستادگان ایران و آمریکا در بغداد بر سر برقراری صلح در عراق بود که به دلیل اختلاف نظرهای شدید دوطرف، ناکام باقی‌ماند. از آن زمان در خلال چند دور سفرهای محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهور دولت نهم و دهم ایران به سازمان ملل متحد، وی پیشنهادهایی برای مذاکره مستقیم با دولت آمریکا مطرح نموده بود که با مخالفت‌هایی از جانب مقامات حکومت ایران و نیز سکوت دولتمردان آمریکایی همراه بود. اوج شکل گیری مذاکرات دو جانبه ایران و آمریکا، پس از روی کار آمدن دولت یازدهم به ریاست حسن روحانی، رئیس جمهور اعتدالگرای ایران، بر سر پرونده هسته‌ای ایران آغاز شد. مذاکراتی که بصورت مستمر نزدیک دو سال به طول انجامید و در نهایت به انعقاد برنامه جامع اقدام مشترک انجامید. انعقاد این توافق، بالاترین سطح روابط دیپلماتیک ایران و آمریکا پس از انقلاب اسلامی ایران بوده است.
با توجه به جهت‌گیری‌های متفاوت اتحاد جماهیر شوروی در روند پیروزی انقلاب اسلامی و با تاکید بر این‌که مسکو یک تحلیل مشخص و قانونمند در رابطه با تحولات ایران نداشت، این پرسش مطرح می‌شود که چه عامل یا عواملی بر مواضع اتحاد شوروی در برابر ایران موثر بوده است. در این راستا کتاب حاضر تلاش دارد تا ضمن بررسی عوامل خارجی به‌صورت کلی و مواضع و سیاست‌های شوروی در مقابل نهضت اسلامی ایران به‌طور خاص نگاهی بر تاریخ انقلاب اسلامی بیفکند. محدودة زمانی این پژوهش از حدود ۱۵ خرداد سال ۴۲ تا پیروزی انقلاب اسلامی را مورد توجه قرار داده است. در این جهت تاریخ روابط دو کشور به‌طور مختصر بررسی شده است.
فهرست مطالب
مقدمه 1
سیاست عملگرایی امریکا درقبال انقلاب 1357 ایران 2
عدم شناخت امریکا از انقلاب اسلامى 3
روابط شوری با ایران در قرن بیستم 2
نتبیجه گیری 7
منابع 8
شامل 10 صفحه word
دانلود تحقیق سیاست همگرایی شوروی و آمریکا در بهبوهه پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1357
