لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 62
فصل اول
مقدمه و هدف:
بیماریهای مشترک (زئونوز) زیادی بین انسان و دام وجود دارد که یکی از آنها بروسلوز می باشد که در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران از اهمیت به سزایی برخوردار است. فراوانی بیماری تب مالت در جامعه انسانی به انتشار و تراکم عفونت دربین دامها و تماس بین انسان و حیوانات یا ترشحات آنها و مصرف شیر و فراورده‌های لبنی آلوده بستگی دارد. با وجود این که بعضی از کشورها از وجود بیماری پاک شده‌اند و در بعضی از کشورها هم شیوع بیماری کاهش یافته است اما در کشور ما با وجود مبارزه مستمری که به وسیله سازمان دامپزشکی در برابر این بیماری به عمل می‌آید هنوز آلودگی در مناطق مختلف وجود دارد (حسنی طباطبایی و فیروزی، 1384).
در گله های گاوشیری، خسارات ناشی از سقط جنین، کاهش وزن، کاهش تولید شیر و عقب افتادن زایمان رقم بسیار زیادی در سال می‌باشد. از طرفی چون بیماری در دامها دستگاه تناسلی را مورد حمله قرار می‌دهد و از تولید مثل جلوگیری می‌کند دام را برای تمام عمر اقتصادیش از بهره‌دهی محروم می‌سازد، که در این صورت دام‌آلوده مفید نمی‌باشد بلکه به دلیل اینکه برای مدت طولانی مخزن بیماری است منبعی از آلودگی برای سایر دامها و انسان تلقی می‌شود (هاشمی، 1366).
ضرورت اقتصادی و بهداشتی جامعه ایجاب می‌کند که برای رهایی از مضرات این بیماری پر مخاطره با آن برخوردی قاطع شود که این امر تنها با برنامه‌ریزی های اساسی و صرف هزینه‌ها و به کارگیری نیروی انسانی کافی و در پی آن مبارزه جدی و مستقیم با بیماری امکان پذیر است. در این رابطه لازمه مبارزه با بیماری داشتن اطلاعات کافی از کانون‌ها و وضعیت بیماری در هر منطقه و آشنا ساختن مردم به خطرات حاصله از طریق آموزشهای لازم می باشد. اگر چه بروسلا آبورتوس و بروسلا ملی تنسیس در کشورما در جمعیت دامی گاو و گوسفند وجود دارد ولی همواره امکان انتقال بین گونه‌ای و آلوده شدن دیگر گونه‌های دامی از جمله اسب به ویژه در مناطقی که این حیوانات در مجاورت و در تماس با یکدیگر نگهداری می شوند، وجود دارد. بنابراین لازم است که وجود بیماری در حیواناتی همچون اسب که به نحوی با انسان و دامهای دیگر در تماس است بررسی شود. این حیوان اهلی علاوه بر استفاده در باشگاه‌های سوار کاری و مسابقات، هنوز هم برای انجام بسیاری از کارها در روستاهای کشورمان استفاده دارد. از آنجا که دامداران روستایی اغلب این حیوان را در تماس مستقیم و نزدیک با گاو و گوسفند نگهداری می کنند لذا این امر می‌تواند موجب انتقال آلودگی بروسلا در بین حیوانات و در نتیجه انسان شود. از آنجا که در مورد شیوع سرولوژیک بروسلوز اسب در کشورمان مطالعات زیادی انجام نشده است و اطلاعات محدودی در این رابطه در دسترس است شاید با بررسی این مهم بتوان گامی در جهت اطلاع از میزان شیوع بیماری در این حیوان- که خود می‌تواند کانونی برای بیماری بروسلوز دامی و انسانی باشد- برداشته شود. نتایج حاصل از چنین مطالعه‌ای می‌تواند اطلاعات مفیدی را جهت برنامه‌ریزی‌های دقیق‌تر و فراگیر‌تر به منظور مبارزه، کنترل و حتی ریشه کنی این بیماری زئونوز در میان جمعیت دامی منطقه فراهم سازد. لذا این پایان نامه با اهداف ذیل طراحی و اجرا گردید.
الف) بررسی امکان ابتلای اسبها در استان فارس به بروسلوز .
ب) تعیین درصد موارد سرولوژی مثبت در اسبهای منطقه .
ج) بررسی ارتباط موارد مثبت با مجاورت گوسفند یا گاو در منطقه .
د) بررسی تظاهرات بالینی (زخم جدوگاه، بورسیت مهره اطلس و....) در موارد سرولوژی مثبت .
فصل دوم
کلیاتی در مورد تاریخچه نژادهای اسب در ایران
از قدیمی‌ترین ایام اسب یار و خدمتگزار انسان بوده و امروزه نیز با وجود پیشرفت تمدن و ترقی در زمینه وسایل موتوری و ارتباطی باز هم در سواری، امور زراعی، بارکشی و حمل و نقل در نقاط کوهستانی سهم بسزایی دارد. ایرانیان از همان آغاز تمدن سازی خود به ارزش این حیوان دلیر و باهوش پی برده و آن را از مواهب نیک الهی دانسته و به پرورش و پرستاری آن همت گماشته‌اند. اغلب نام‌های افراد در ایران باستان از اسب ریشه گرفته است مانند:
گرشاسب ( اسب لاغر )
ارجاسب ( اسب ارجمند )
لهراسب ( اسب تند )
گشتاسب ( اسب از کار افتاده )
طهماسب ( اسب فربه ) و غیره (روزبه تهرانی، 1364).
این خود نشان دهنده ارزش و اهمیت اسب در ایران قدیم می‌باشد.
اسب مانند همه جاندارن اهلی دیگر ابتدا در دشت‌ها به طور وحشی و آزاد می زیسته و به تدریج رام گردیده است. اقوام معروف به هند و اروپایی مخصوصا آریایی‌ها یعنی هندوان و ایرانیان که در اصل با هم زندگی می‌کرده‌اند از قرن‌ها پیش به رام کردن اسبهای وحشی پرداخته‌اند و اسبانی از جمله اسب ایرانی که بعدا منشأ اسب معروف عربی قرار گرفته است را پرورش دادند که بعدا به بسیاری از نقاط جهان برده شده است. اسبهای موجود در ایران غالبا مخصوص سواری بوده و برای خدمت باربری و حمل و نقل از همان اسبهای سواری استفاده می‌شود و در نتیجه ورزش مخصوص و تغییرات در تغذیه به تدریج در ساختمان خارجی آنها نیز تغییراتی مختصر حاصل نموده است (هاشمی، 1366).
به طور کلی به واسطه عدم تنظیم عمل اخته نمودن نریان و غفلت در نگهداری و حفظ نژاد و عدم وجود وسایل تشویقی برای پرورش دهندگان و بالاخره دخالت نداشتن دولت و وزارت کشاورزی در اصلاح و بهبود نژاد، نژاد اسبهای ایرانی به کلی تغییر نموده اند (روزبه تهرانی ، 1364).
نژادهای مهم و معروف ایرانی عبارتند از:
دو نژاد مهم مغول و آرین که سایر اسبهای ایران از این دو نژاد به وجود آمده‌‌اند.
نژاد مغول: اسب ترکمن نماینده این نژاد در ایران است که بیشتر در شمال و شمال شرقی ایران جای دارد. اسب ترکمن از اسب ایرانی بلندتر بوده، دارای پیشانی تقریبا محدب و گردنی کشیده می‌باشد. سینه و قفسه صدری عمیق و نشان دهنده قدرت تنفس این اسب می‌باشد. سم‌های نرم و شکننده‌ای دارند و مخصوص جلگه و دشت هستند (روزبه تهرانی، 1364).
نژاد آرین: نژاد آرین در حقیقت اسب ایرانی بوده و در قسمت اعظم کشور پراکنده است و اسب عرب در حقیقت اسب ایرانی است که به علت تغییر محل سکونت، دخالت عوامل جوی و کوشش اعراب در پرورش آن دچار تغیراتی شده و امروزه نماینده نجابت و اصالت گردیده است. اسب های قسمت‌های جنوبی ایران دارای قدرت و شهامت زیادی بوده و در اندام و هیکل کمی از اسبهای عرب متمایز می باشند. اسبهای نژاد آرین به دست آرین‌های اولیه اهلی شده و بعد به قسمت‌های دیگر جهان رفته است که اسبهای بختیاری، قشقایی و دره شوری متعلق به این نژاد می‌باشند (روزبه تهرانی، 1364).
نژاد قره‌باغ : این اسب از اختلاط مادیان‌های ایرانی با اسب های مغولی به وجود آمده است. جایگاه پرورش این اسب ها در شمال رودخانه ارس و در جنوب گرجستان می‌باشد که قبلا جزء ایران بوده است. این نژاد خیلی مقاوم است و تحمل زیادی به گرسنگی و خستگی دارد. سم‌های محکم و قدی کوتاه دارد و کرنگ طلایی و یا ابرش و نیله است. این نژاد اکنون کمیاب است و به زحمت می‌توان آن را یافت (روزبه تهرانی، 1364).
بروسلوز
