لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 1
پیشگفتار
بهار آخرین استاد شعر کلاسیک فارسی است . شعری از تبار بزرگان که ، به ویژه در قصیده سراییی، ادامه دهنده راه استادانی چون رودکی و عنصری و فرخی و ناصر خسرو و سنائی و انوری به شمار می آید; اما در عین حال نسبت به گریش های شعر نو عنادی ندارد و خود نیز در زمینه شعر نو معتدل طبع آزمائی کرده است . بهار در زندگی اش همواره آزادیخواه و ایران دوست باقی ماند اما ، با هوشیاری و مهارتی که می توان آن را نوعی هنر صیانت نفس نامید ، از تصفیه های خونین نظام رضا شاهی جان به در برد . او که طرفدار رنجبران و فقرا بود ، در عین حال در زندگی سیاسی همواره به جناح قوام السلطنه وفادار ماند ، که مظهری از اشرافیت کشور شمرده می شد . بهار البته هنرمندی ادیب و پرورده انقلاب مشروطیت و فرهنگ مردم گرای آن بود ، اما در مقایسه با سه شاعر برگزیده همین انقلاب عاقبت بهتری داشت ، عارف قزوینی سالهای آخر عمر خود را در تبعید و فقر سپری کرد ; میرزاده عشقی با گلوله مزدوران نظمیه ترور شد و فرخی یزدی در زندان دیکتاتور سر به نیست گردید و حتی گورش نیز شناخته نیست . بهار جنم و منش آنها را داشت ، پس از دو بار به ندان افتادن توانست زنده بماند ، در اواخر سلطنت رضا شاه شغل دانشگاهی و فرهنگستانی بگیرد .
تحقیق و بررسی در مورد بهار آخرین استاد شعر کلاسیک
