اقدامات جهانی برای مقابله با تغییر اقلیم:
نخستین واکنشهای بین المللی 1990-1988
سال 1988 نقطه عطفی در روند پیدایش رژیم تغییر اقلیم بود. تا آن
زمان موضوع تغییر اقلیم بطور عمده از سوی فعالان غیردولتی در درجه اول و
دانشمندان جهان مطرح و اداره می‌شد، اما در این سال موضوع به صورت یک
مقوله بین دولتی در آمد.
دوره 1988 تا 1990 یک دوره گذار بود و ترکیبی از فعالیتهای دولتی
و غیردولتی منجر به شکل‌گیری “مجمع بین الدول تغییر اقلیم(IPCC)” به
وسیله سازمان جهانی هواشناسی و برنامه محیط‌زیست ملل‌متحد گردید .
کنوانسیون تغییرآب و هوا و اهداف آن:
کشورهای مختلف درنظر گرفته است. ماده 4 کنوانسیون که مربوط به تعهدات
است بیان می دارد که کلیه متعاهدین به کنوانسیون دارای هدف مشترک با
مسئولیتهای متمایز هستند. ماده 4.7 بیان می دارد که انجام تعهدات کشورهای
در حال توسعه به کنوانسیون منوط به اجرای موثر تعهدات مالی و انتقال
تکنولوژیکی کشورهای توسعه یافته است.
کامل به وضعیت کشورهای در حال توسعه که بشدت از اثرات سوء تغییر اقلیم
یا اقدامات مقابله ای کشورهای توسعه یافته آسیب می بینند نظیر کشورهای
جزیره ای کوچک یا کشورهای که در اقلیم خشک و نیمه خشک یا نواحی
کوهستانی قرار دارند و یا اقتصاد آنها متکی به درآمدهای ناشی از استخراج
و فرآوری و صادرات سوختهای فسیلی است، داشته باشند.
فعالیت های بشر بر سیستم اقلیم جلوگیری نماید .
به صورت دوره ای
بخش های مختلف انرژی، حمل ونقل، صنعت، کشاورزی، جنگل و زایدات
جامد و مایع.
توسعه.
اقدامات جهانی برای مقابله با تغییر اقلیم:
کنوانسیون تغییر آب و هوا در سال 1992 در اجلاس ریو با هدف تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای ناشی از فعالیتهای صنعتی در سطحی که از آسیب های ناشی از تغییرات اقلیمی بر زندگی انسان و حیات روی زمین
بکاهد تدوین گردیدو توسط 154 کشور (به همراه اتحادیه اروپا) امضاء شد و از سال 1994 اجرایی گردید. اهم اهداف کنوانسیون و فعالیتهای مرتبط با آن به قرار زیر است:
کنوانسیون تغییرآب و هوا و اهداف آن:
تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای در جو در سطحی که از اثرات خطرناک فعالیتهای بشر بر سیستم اقلیم جلوگیری نماید .
ارائه گزارش دوره ای وضعیت ملی تغییر آب وهوا به دبیرخانه کنوانسیون.
تهیه سیاهه انتشار گازهای گلخانه ای و جذب توسط چاهکها درکشور بصورت دوره ای
تنظیم و اجرای برنامه های کاهش انتشار گازهای گلخانه ای .
همکاری و توسعه روشهای انتقال تکنولوژی برای کاهش انتشار در بخشهای مختلف انرژی، حمل ونقل، صنعت، کشاورزی، جنگل و زایدات جامد و مایع.
همکاری منطقه ای و بین المللی درتهیه روشهای تطبیق با پدیده تغییر آب وهوا.
در نظر گرفتن موضوع تغییر آب وهوا در سیاستها و برنامه ریزیهای توسعه.
کنوانسیون تغییرآب و هوا
تعهدات کشور های ضمیمه یک و غیر ضمیمه یک:
کشورهای ضمیمه یک(Annex I Countries)
تعهد کاهش انتشار به سطح انتشار 1990 در سال 2000
اعطای کمکهای مالی و فنی جهت کاهش اثرات سوئ تغییر اقلیم تحت
ماده 8/4 و 9/4 کنوانسیون
ارایه گزارشات موجودی انتشار و برنامه های تغییر آب و هوا
کشور های غیر ضمیمه یک (Non-Annex I Countries )
تهیه و ارایه گزارشات ملی
تدوین برنامه ها جهت کاهش روند انتشار گازهای گلخانه ای
(نه مقدار مطلق آن)
پروتکل کیوتو
سازوکارهای انعطاف پذیر:
بر اساس پروتکل کیوتو، اعضای متعهد می‌توانند با اجرای پروژه‌ها
در سایر کشورها، سیاست‌های کاهش انتشار را از لحاظ اقتصادی توجیه‌پذیر
نمایند. بدین منظور پروتکل کیوتو جهت ایجاد ساختار مبتنی بر بازار سه
سازوکار زیر را تعبیه نموده است.
این سازوکارها عبارتند از:
سازوکار توسعه پاک (CDM)
اجرای مشترک (JI)
تجارت انتشار ( ET)
پروتکل کیوتو
مکانیسم های انعطاف پذیر:
اجرای مشترک (JI): پروژه‌هایی هستند که با توجه به تجارب تکنولوژیکی کشورها، به منظور اجرای تعهد یا اخذ گواهی توسط برخی از کشورهای صنعتی در سایر کشورهای توسعه یافته اجرا می‌گردند.
مکانیسم توسعه پاک :(CDM) پروژه‌هایی که کشورهای توسعه یافته جهت تحقق تعهدات خود در کاهش انتشار و همچنین کمک به توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه اجرا می‌نمایند.و به ازای کاهش انتشار CER
دریافت می نمایند.
تجارت انتشار: با توجه به اینکه کشورهای صنعتی تحت پروتکل کیوتو متعهد به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند (هر کشور تعهد مستقلی دارد) در راستای این تعهدات اگر کشوری نتواند سهم تعهدات خود را در
کاهش انتشار برآورده نماید می‌تواند از کشورهای صنعتی دیگر که بیش از سهم تعهد خود کاهش انتشار داشته است مجوز انتشار را خریداری نماید. که این موضوع را تجارت انتشار می‌گویند.
دانلود پاورپوینت آشنایی با ساز و کار توسعه پاک (CDM)
