لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 9
غلبه بر خشم
از کوره در نروید، مشت نکوبید، صندلی پرت نکنید: جلوی خشم خود را بگیرید و شاهد شکوفایی زندگی خود باشید
راب کمپوس
آدم ها همیشه عصبانی بوده اند. نیاکان باستانی ما نیاز داشتند که آدرنالین خونشان را به جوش آورد تا با قبایل و غارتگران متخاصم نبرد کنند. جسورترین آدم ها ماندند و زاد و ولد کردند و بی جسارت ها نابود شدند. با این حال، با این که ما در دوران متمدنتری زندگی میکنیم، واکنش های خشماگین خود به خودی همچنان به چشم میخورند.
به این ترتیب، هنر "غلبه بر خشم" به وجود آمده است. قضات مردم را به رعایت آن امر میکنند، روان پزشکان در این باره به زوج ها مشاوره میدهند، و هالیوود هم فیلم هایی درباره آن میسازد – مثلا" "غلبه بر خشم" آدام سندلر.
دکتر کاتلین دبلیو. ویلسون ، نویسنده کتاب های متعددی درباره بهداشت روانی، میگوید: "ما هم مثل 10000 سال پیش دچار فشار روانی میشویم. اما این خشم اغلب یک واکنش نامناسب است و به جای آن که به آدم ها کمک کند به آن ها ضرر میزند."
به عبارت دیگر، ما به جای آن که با تقدیر دست و پنجه نرم کنیم، میخواهیم با نزدیکترین نزدیکان خود بجنگیم. جنگ و جدل وقتی به وجود میآید که زن و شوهرها کنترل خود را از دست داده و عصبانی میشوند. وقتی کسی احساس کند دارد مورد حمله قرار میگیرد، متقابلا" سعی میکند تا خود کنترل اوضاع را به دست بگیرد. دکتر مری بلیس والر ، روان پزشک شاغل در میلواکی ، ویسکانسن ، میگوید که مردم همه با هم اختلاف نظر دارند، ولی احمقانه است که چون کسی با شما اختلاف نظر دارد از او خشمگین شوید. "خشم معمولا" به خاطر ترساندن دیگران است. خشم به مردم قدرت میدهد، احساس میکنند وقتی خشمگین هستند کنترل اوضاع را بهتر به دست دارند."
پس چه کار باید کرد؟ با این کشش و انگیزه بجنگید! دکتر اسکات هالتزمن ، استادیار بخش روان پزشکی و رفتار انسانی در "دانشگاه براون" در پروویدنس، رود آیلند ، که پنج سال است که سرگرم تحقیق درباره ازدواج و روابط انسانی است، میگوید راه چاره زن و شوهرها برای غلبه بر انگیزه خشم، برقراری ارتباط با چیزی که آن ها را به خشم آورده، جانشان به لب رسانده، و از کوره در برده است.
رفتار آموخته شده
زن و شوهرها وقتی نمیتوانند دعوا و مرافعه را حل و فصل کنند، احساس میکنند که واقعا" قادر به برطرف کردن اختلاف نظرهای خود نیستند. بدتر از آن این که وقتی ذهن ما اسیر واکنش نشان دادن های جنگ و گریزی باشد، قادر برای حل مشکلات و مسائل نیست. هالتزمن میگوید: "وقتی دستخوش هیجان احساسی میشوید، ذهن خودانگیخته و سیستم احساسی مغز شما فائق میشود و آن گونه واکنشی را که از بخش فعال ذهن و بخش منطقی تفکر انتظار دارید نشان نمیدهید. واقعا" دیگر فکر نمیکنید."
عصبانیت بیش از همه به روابط صمیمانه آدم ها با شریک زندگیشان آسیب میرساند. ویلسون میگوید: "هرکسی قضایا را از دید خود میبیند و این موجب میشود که هر رابطه ای گرفتار جنگ و جدل شود. مجادله و خشم مرز کاملا" مشخصی ندارند؛ آن ها یک طیف به هم پیوسته را تشکیل میدهند. حتی افرادی که عصبانی به نظر نمیرسند هم روش هایی برای بیان خصومت خود دارند، مثل رفتار انفعالی – تهاجمی. نمونه اش شوهری است که میگوید برنامه اش را تنظیم میکند تا با ماشین دنبال بچه ها برود، و خیلی ساده این کار را نمیکند. کوتاه آمدن یک راه حل عصبانیت است، ولی درک خصوصیات جدل های رایج انسانی هم یک راه حل دیگر است."
والر میگوید عصبانیت امری عادی است، اما نحوه ابراز عصبانیت واقعا" امری غریزی نیست. این یک رفتار آموخته شده است که لازم است آدم ها آن را نیاموزند. والر
غلبه بر خش1