لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 14
روابط فرهنگی ایران در تاریخ
مقدمه:
از ابتدای ظهور آیین اسلامی، مسلمانان عرب و ایرانی سفر به منطقه آسیای جنوب شرقی را شروع کردند. این سفرها که اغلب با مقاصد بازرگانی انجام می شد سبب ترویج دین اسلام در منطقه، (شامل اندونزی، مالزی، برونئی، و سیام) و گرویدن بسیاری از افراد بومی به آن شد.
اقامت و حضور مسلمانان دریانورد و بازرگانان رفته رفته باعث نفوذ فرهنگ اسلامی در میان ساکنان این مناطق شد. برخی شواهد تاریخی مثل الواح و سنگ نوشته ها دلالت بر این امر دارد که شاید قدیمی ترین آنها سنگ قبری متعلق به زنی مسلمان باشد که در قرن پنجم هجری (یازدهم میلادی) وفات نموده است. به تدریج خود مردم بومی که به دین اسلام گرویده بودند، مروج این شریعت در منطقه شدند. مسلمانان مهاجر به ویژه ایرانیان نزد مردم و حاکمان منطقه از حرمت و اعتبار والایی برخوردار وبده و بیشتر دارای مناصب مهم دولتی نیز بودند. سفرنامه های جهانگردانی همچون مارکوپولو (در قرن 13 میلادی) و ابن بطوطه (در قرن 14 میلادی) موید این امر می باشد. با مسلمان شدن حاکمان منطقه در قرون 14 و 15 میلادی اسلام از نفوذ بیشتری برخوردار شد، و این امر تا شروع دوران استعماری ادامه یافت. سابقه این نفوذ و ارتباط فرهنگی در آثار تاریخی و روایت مورخان و جهانگردان مشهود است.
که از آن جمله می توان شواهد ذیل را ذکر کرد: وجود کتابها و رساله هایی که برگرفته از فرهنگ اسلامی می باشد. کتابهای ذیل که به زبان ملایو می باشند از این قبیل هستند: ” حکایت راجا راجا پاسی“ (داستان مسلمان شدن حاکم سامودرا) ”سلاله السلاطین“ یا” سجاره ملایو“ (حکایت مسلمان شدن پادشاه مالاکا)، ”تاج السلاطین“ و ”بستان السلاطین“ (هر دو کتاب دائرة المعارفی از آثار اسلامی و فارسی و شامل داستان های مذهبی، معارف اسلامی و تاریخ اسلام و برخی مطالب دیگر می باشند).
”هزار مسئله“ (کتابی در شرح اصول اسلامی). و بسیاری از نوشته های دیگر در مورد معارف اسلامی (فقه، اصول، تصوف، تاریخ اسلام، الهیات، ...) لازم به ذکر است که گرایش به تصوف در این منطقه نسبتا قوی بوده است، و آثار زیادی در این خصوص انتشار یافته که تحت تاثیر تعالیم عرفانی مانند مولوی، شمس تبریزی، جنید، حلاج و غزالی بوده است. علاوه بر این نوشته ها، داستان های محلی زیادی به زبان ملایو وجود دارد که حاوی عناصری از فرهنگ اسلامی می باشد. احتمالا برخی از این داستانها، از منابع قدیم هندی بوده که پس از ورود اسلام رنگ و لعاب اسلامی به خود گرفته اند و برخی نیز به طور مستقیم از فرهنگی اسلامی اخذ شده و در جهت ترویج این آیین به کار رفته اند. از جمله این داستانها میتوان به موارد ذیل اشاره کرد: ”داستان امیر حمزه“، ”حکایت شاه مردان“، ”طوطی نامه“، ”حکایت بختیار“، ”حکایت کلیله و دمنه“، ”حکایت غلام“.
تاثیر و نفوذ زبان و ادبیات فارسی در ادبیات ملایو:
حضور ایرانیان در منطقه (از جمله شبه جزیره مالایا و اندونزی) سبب رواج لغات و اصطلاحات بسیاری از زبان فارسی در زبان و ادبیات ملایو گردید. البته این تاثیر در نثر ملایو بیشتر از شعر آن بود. همچنین زبان و ادبیات ملایو حاوی لغات و اصطلاحات بسیاری نیز از زبان عربی می باشد.
زبان ملایو تا قبل از دوران استعماری با خط و الفبای عربی نگاشته می شد که به ”حروف جاوی“ شهرت داشت، که با ورود استعمار به منطقه به الفبای لاتین تغییر یافت. البته نگارش رسم الخط قدیم هنوز به طور کامل منسوخ نشده است.
در گذشته این منطقه از مراکز اصلی آموزش و ترویج زبان فارسی بوده است، و برخی از مورخین مهمترین سبک شعر ملایو ”پانتول“ را تقلیدی از اشعار مرصع زبان فارسی می دانند. با ورود استعمار به منطقه، این روابط رو به کاهش و سستی نهاد و باعث تغییراتی در فرهنگ، زبان و سایر شئون اجتماعی مردم مالزی گردید که نوعی انقطاع را میان روابط فرهنگی در گذشته و اکنون پدید آورد.
فعالیتهای فرهنگی جاری:
در حال حاضر میان جمهوری اسلامی ایران و مالزی روابط فرهنگی خاصی وجود ندارد و هیچیک از دو کشور دارای موسسات فرهنگی در کشور مقابل نمی باشند. ولی موضوع از سوی طرفین در دست بررسی می باشد. تمایل جمهوری اسلامی ایران در خصوص گسترش روابط فرهنگی با مالزی (فعالیت هایی مثل تاسیس کرسی زبان فارسی در مالزی، مبادله استاد و دانشجو و همکاری های علمی و تحقیقاتی) از سوی این
روابط فرهنگی ایران در تاریخ