لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 4
فضایل زیارت کبیره
صدای شیعه : در این زیارتنامه به بهترین شکل اوصاف و ویژگی‌های امام معصوم و مفترض الطاعه تبیین شده است و این زیارتنامه را می‌توان منشور امام شناسی نامید، به طوری که در کلام برخی بزرگان زیارت جامعه، منشور بلند امامت و هدایت نام گرفته که سیل گونه از کوهسار وجود امام علی بن محمد النقی (ع) سرازیر شده است. این منشور بلند، هرچند در لباس شرح فضایل و کمالات انسان‌های کامل و خلفای برجسته الهی، یعنی ائمه اطهار (ع) بیان شده است، ولی معارف عمیق توحیدی ولایی آن بسان سیلی بنیان کن اساس شرک و دوگانه پرستی و بنیاد بیگانه‌گرایی را برمی‌کند و با پیشروی به سوی دشت و دمن امت اسلام، تشنه‌کامان حقیقت معرفت ناب نبوی را سیراب می‌کند.یکی از شبهاتی که برخی درباره زیارت جامعه وارد کرده‌اند، توهم غلو و مبالغه درباره جایگاه ائمه معصومین (ع) در این زیارت است، ولی با نگاهی عمیق و عالمانه به فرازهای زیبا و متقن این زیارتنامه بوضوح بطلان این فکر مشخص می‌شود و به روشنی می‌توان دید که هیچ‌گونه غلو و اغراقی در آن وجود ندارد؛ چرا که اولاً آنچه در بیان امام هادی (ع) آمده، هدایت امت به بخشی از کمالات انوار پاک معصومین(ع) است وگرنه فضایل آن ذوات مقدسه بیش از اینهاست. از این نظر زائر در فراز پایانی این مثنوی بلند عاشقانه به اظهار عجز رو‌می‌آورد تا خود را از امواج اقیانوس بیکران فضایل و کمالات آنان برهاند و در یک جمله می‌گوید: «سروران من مدح و ثنا و وصف شما بیش از آنچه من شماره کردم است، لیکن من بیش از این نمی‌دانم و نمی‌توانم.»سرّ مطلب این است که آن انسان‌های کامل و خلفای الهی، آئینه تمام نمای جمال و جلال الهی و آیه‌های بزرگ او هستند و خدا را نشانه‌ای برتر از آنان نیست. حضرت امیر (ع) فرمود: برای خدا، نشانه‌ای بزرگ‌تر از من وجود ندارد و در زیارت آن حضرت می‌گوییم: «السلام علیک یا آیت‌الله العظمی.» آن حضرت می‌فرماید: «در فضل و برتری ما هرچه می‌توانید بگویید، لیکن بدانید که نه تنها به حقیقت فضایلی که خدا برای ما قرار داده است، نمی‌رسید بلکه به اندکی از آن نیز نمی‌رسید؛ زیرا ما آیات و دلایل خدا،حجت، خلیفه و جانشین، امین، وجه، چشم و زبان او هستیم.»مطلب دیگری که در رد اتهام وجود غلو در چنین زیارت عاشقانه و موحدانه‌ای می‌توان گفت این است که مرز غلو خارج کردن ائمه اطهار (ع) در مقام تعریف و تمجید از دایره عبودیت است وگرنه ثناگویی در این محدوده هرگز غلو و اغراق محسوب نمی‌شود. لذا فقهای شیعه ضمن فتوا به حرمت سجده برای غیرخدا گفته‌اند: آنچه را گروهی از شیعه به جهت سجده نزد قبر امیرالمومنین(ع) و ائمه(ع) انجام می‌دهند مشکل است که انسان قائل به جواز آن شود، مگر آن‌که به قصد شکر خدای تعالی برای ادراک توفیق زیارت باشد. حضرت علی (ع) فرمودند: ما را از مرز عبودیت خارج نکنید و به سرّ حد ربوبیت نرسانید. آن گاه هرچه می‌خواهید در فضلیت ما بگویید، لیکن بدانید که حق ثناگویی ما را ادا نخواهید کرد. از غلو کردن درباره ما بپرهیزید و همانند نصاری که درباره عیسی(ع) غلو کردند نباشید که من از غلوکنندگان بیزارم.یکی دیگر از آداب زیارت جامعه این است که زائران زیارت خود را با تکبیرات صدگانه شروع کنند. یعنی بعد از آن که 100بار اعتراف به عظمت خداوند کردند و او را از هر وصف و ثنایی برتر داشتند، به ثناگویی اهل بیت (ع) و شمارش کمالات آنان بپردازند. مرحوم مجلسی اول (ره) می‌گوید: تکبیرهای صدگانه برای فهم این نکته است که عظمت و کبریایی از آن خداست و مرحوم شیخ عباس قمی (ره) نیز ابتدای همین زیارت می‌گوید: شاید وجه تکبیر، چنان که مجلسی گرفته این باشد که اکثر طباع مایلند به غلو، مبادا از عبارات امثال این زیارت به غلو افتند یا از بزرگی حق سبحانه و تعالی غافل شوند یا غیر اینها.
ضمن این‌که زائر پس از شمارش مقداری از کمالات به توحید ناب بازمی‌گردد و شهادت به وحدانیت و یگانگی خدا می‌دهد، آن گونه که خود خدا، ملائکه و اوالعلم شهادت می‌دهند و در اثنای آن نیز همواره اقرار می‌کند که مرز میان واجب تعالی و ممکنات را درهم نریخته و هرگز ائمه (ع) را به سرحد وجوب نرسانده است. آن گونه که در یکی از فرازهای متعدد توحیدی زیارت جامعه می‌خوانیم:«شما (اهل بیت) به سوی خدا می‌خوانید و به او راهنمایی می‌کنید.» (ادب فنای مقربان، شرح زیارت جامعه کبیره،جوادی آملی، جلد اول ص 84 - 80)اما 2 نکته مهم دیگراین است که امکان دارد برخی از کسانی که درباره زیارت جامعه وجمله‌هایی که در آن هست چه با نوشتار و چه با سخنرانی به گونه‌ای توضیح و شرح داده باشند که خالی از غلو یا تمایل به عقیده غالیان نباشد، ولی این اظهار نظرها ربطی به محتوای زیارت جامعه ندارد، بلکه گفتار آن گوینده و نویسنده باید مورد نقد قرار گیرد. در ضمن کسانی که با کتب علم رجال و حدیث آشنایی دارند، می‌دانند یکی از عالمان بزرگ شیعه که به حدی با غلو و غالیان مخالف بوده که حتی در برخی موارد افراط کرده است و مطلبی که غلو نیست، غلو به شمار آورده، محدث و فقیه بزرگوار شیخ صدوق است. واضح است که اگر زیارت جامعه شامل غلو بود شیخ صدوق آن را در 2 کتاب از کتاب‌های مهم خود یعنی «عیون اخبار الرضا» و «من لایحضره الفقیه» روایت و نقل نمی‌کرد و اصلا این‌که 2 اسلام شناس مکتب تشیع یعنی شیخ صدوق و شیخ طوسی این زیارت را در کتاب‌های حدیثی مهم خود نقل کرده‌اند و مدرک اصلی زیارت جامعه، نقل آنهاست، می‌تواند بهترین دلیل بر خالی بودن محتوای آن از غلو یا هر اشکال دیگری باشد.. اگر گفته شود گاهی در برخی کتاب‌ها حدیث‌هایی که ضعیف است یا اصلا مورد قبول مولف آن نیست، یاد شده است باید جواب داد درباره زیارتنامه‌ای اینچنین که این دو بزرگوار همه را به خواندن آن در زیارت همه امامان (ع) دعوت کنند، نمی‌توان این سخن را گفت؛ زیرا اگر محتوای آن مورد قبول و تایید آنان نباشد، هیچ گاه به خود اجازه نمی‌دهند مردم را به خواندن آن دعوت کنند. (شرح زیارت جامعه کبیره، محمد تقی مجلسی، ترجمه رضا استادی، ص 275)
زیارت کبیره