اسلام دینی است که از چندین سال قبل، مورد تهاجم بیگانگان قرار گرفته و می گیرد.
برخی از مردم، با تهاجم های دشمنان آشنا هستند؛ ولی عده ای هم با چگونگی مقابله با آن ها وحتی با خود تهاجم آشنا نیستند. با این که ما ذخایر بی نظیر و پر محتوایی در زمینه ی دین و عرفان داریم، اما از آن ها به درستی استفاده نمی کنیم. عالمان دینی برای بیدارسازی مردم، کتاب هایی نوشته اند و هم چنین صدا و سیما هم، با ساخت برنامه های مذهبی و اخلاقی و عرفانی، قصد آشنا کردن مردم را در این زمینه دارند.
طبق آیه ی شریفی که به تعبیر حضرت علی (ع) در آورده است، می فرماید:
«پس اگر باطل با حق در نیامیزد، حقیقت جو آن را بشناسد و داند، و اگر حق بر باطل پوشیده گردد، دشمنان را مجال طعنه زدن نماند. لکن اندکی از این و آن گیرند، تا به هم در آمیزد و شیطان فرصت یابد و حیلت برانگیزد، تا بر دوستان خود چیره شود و از راهستان به در برد.»
براساس سخنان امام علی (ع)، مشخص شد که در میان آیین های عرفانی دروغین، حتماً سخنان عالی و خوب یافت می شود و باید در میان آن ها هم جست و جو کرد و از سخنان حق و درست آنان نیز استفاده کرد.
1-1- عرفان:
واژه ی عرفان و معرفت از نظر لغوی، به معنای «شناختن» است. اما در اصطلاح متفاوت اند.
معرفت، هر نوع شناختی است و عرفان، شناخت ویژه ای است که از راه شهود درونی و دریافت باطنی حاصل می شود. عرفان، عبارت است از: شناخت شهودی و باطنی خدای متعال، اسماء، صفات و افعال او.
البته در یک اصطلاح، عرفان عملی، یعنی به کار و شیوه ی کسی که برای رسیدن به شناخت شهودی خداوند، اسماء، صفات و افعال او، عملاً مشغول سیر و سلوک است.
ممکن است گفته شود اصطلاح عرفان، اصطلاحی مقدس است، که این کلمه برای بسیاری از ایرانیان مقدس است و واژه های عرفان و عارف، مقدس و محترم است؛ که بسیاری از سودجویان از این فرصت استفاده می کنند و ساده لوحان را به گرد خود جمع می کنند و بهره های اقتصادی و... می برند.
«بنابراین، عرفان نظری عبارت است از: گرفتن علم حصولی از علم حضوری و ریختن علم حضوری و شهود باطنی در قالب الفاظ و مفاهیم ذهنی.»
1-2- تصوف:
تصوف و عرفان، به صورت مترادف به کار می روند و برای بیان یک حقیقت مورد استفاده قرار می گیرند و برخی، این دو را مترادف می دانند. در قرن یازدهم، مخالفت های شدیدی بین افراد مشخص شده وجود داشت که از آن به بعد، واژه ی عرفان، واژه ی مقدس شمرده شد.
شهید مطهری نیز این تفاوت را می دانست که عرفان، به بُعد فرهنگی عرفا اشاره دارد و تصوف، به بعد اجتماعی آنان.
عرفا، بر خلاف سایر گروه های فرهنگی که در اسلام وجود داشتند، طبقه ی فرهنگی هستند و علمی را به نام عرفان، که دو شاخه ی عملی و نظری است، تقسیم می کنند، که آن هم سلیقه ای و علاقه ای می باشد.
گروهی که به عنوان فرهنگی یاد می شود، عارف نامیده می شوند و هر گاه به بعد اجتماعی آنان اشاره شود، صوفی و متصوفه گفته می شود. برای تصوف و صوفی، تعاریف زیادی ارائه شده است، که سهروردی در کتاب عوارف المعارف آرای بزرگان گفته می شود. پس برای رابطه ی عرفان و تصوف، اول باید منظور از تصوف را بدانیم.
صوفیان بزرگی، تصوف را تعریف کرده که هیچ تفاوتی با عرفان، به ویژه عرفان عملی ندارند.
تصوف، عبارت است از صبر در برابر امر و نهی خداوند، صبر بر طاعت و رضا به قضای الهی و تسلیم او بودن. اگر بخواهیم تصوف را به مصداق تعریف کنیم، در آن صورت، بسیاری از کسانی که به عنوان صوفی شناخته می شوند، چنان تعاریفی نه علماً و نه عملاً، در حق آنان قابل تطبیق نیست.
از پیامبر اکرم (ص) در این مذمت صوفیان نقل شده که، گروهی در آخرالزمان می آیند که در تابستان و زمستان لباس پشمینه می پوشند و گمان می کنند با پوشیدن لباس ها، از دیگران برتری دارند و اینان مورد لعن و نفرین فرشتگان آسمان و زمین اند.
شامل 22 اسلاید powerpoint
دانلود پاورپوینت خلاصه کتاب «درآمدی بر عرفان حقیقی و کاذب» صفحات 13 الی 60
