تجهیزات شبکه:
تکرار کننده ها (Repeaters)
تکرار کننده ها اولین دستگاه شبکه بودند که برای رفع مشکل طول کابل های شبکه استفاده می شدند. چون سیگنال های داده بعد از طی مسیر تا یک فاصله مشخص تضعیف می شدند بنابراین نیاز به دستگاهی بود که این سیگنال ها را تقویت کرده و با همان شدت ابتدایی بر روی رسانه انتقال بفرستد. این کار توسط تکرار کننده انجام می شد.
با روی کار آمدن هاب ها و سوئیچ ها این دستگاه به طور کامل از رده خارج شد و امروزه همین عملکرد تکرار کننده ها در هاب ها و سوئیچ ها آورده شده است.
تکرار کننده ها در لایه 1 مدل OSI (لایه فیزیکی) کار می کنند.
هاب ها (Hubs)
هاب ها در واقع همان تکرار کننده ها با تعداد پورت های بیشتر هستند. عملکرد هاب ها مشابه تکرار کننده ها می باشد. تکرار کننده ها از پورت ورودی سیگنال ها را دریافت می کردند و پس از تقویت آن سیگنال را بر روی پورت خروجی می فرستادند. اما هاب شامل تعداد زیادی پورت هستند که سیگنال دریافتی از یک پورت را بر روی تمام پورت ها می فرستند (تکرار می کنند). یعنی یک کانال اشتراکی درون هاب وجود دارد که به تمام پورت های هاب متصل است و سیگنال حاوی اطلاعات بر روی آن کانال به اشتراک گذاشته می شود.
هاب نیز مانند تکرار کننده ها در لایه فیزیکی کار می کند.
آدرس های فیزیکی (MAC Address): آدرس فیزیکی عدد یکتای 48 بیتی است که برای شناسایی یک ماشین میزبان در شبکه و در لایه 2 مدل OSI استفاده می شود. این آدرس ها در دستگاه های شبکه به صورت اعداد مبنای 16 نمایش داده می شوند.
به عنوان مثال در سیستم عامل ویندوز برای نمایش آدرس فیزیکی کارت شبکه می توان از دستورIPconfig/all در برنامه cmd استفاده کرد.
حوزه تصادم (Collision Domain): ناحیه ای است که در آن بسته های اطلاعاتی ماشین های میزبان در آن ناحیه با هم دچار تصادم یا برخورد می شوند.
حوزه پخش فراگیر (Broadcast Domain): ناحیه ای است که در آن بسته های اطلاعاتی برای تمام ماشین های میزبان در آن ناحیه ارسال می شود.
سوئیچ ها(Switches)
عملکرد سوئیچ ها مانند پل ها است با این تفاوت که پل ها دو پورت برای ورودی و خروجی داشتند اما سوئیچ ها تعداد پورت های زیادی دارند. بنابراین به ازای هر پورت یک حوزه تصادم دارند.
سوئیچ ها از آدرس های فیزیکی برای شناسایی ماشین های میزبان متصل به خود استفاده می کند. به این صورت که در ابتدا فریم هایی را بر روی تمام پورت های خود ارسال می کند و از این طریق آدرس فیزیکی ماشین های متصل به خود را به دست می آورد و این آدرس ها را در جدولی به نام جدول سوئیچینگ ذخیره می کند. از این پس به بعد سوئیچ از آدرس های فیزیکی این جدول برای هدایت فریم های داده به مقصد مورد نظر استفاده می کند.
سوئیچ ها در لایه 2 مدل OSI کار می کنند.
آدرسهای IP
پروتکل اینترنت در ارتباطات بین شبکه ای از آدرسهای منحصر به فرد و یکتای 32 بیتی استفاده می کند. هر ابزار شبکه اعم از ماشینهای میزبان، مسیریابها و چاپگرهای شبکه در اینترنت با یک آدرس IP شناسائی می شوند.
آدرس های IP درون یک عدد دودویی 32 بیتی درج می شوند ولیکن برای سادگی نمایش به چهار بایت تقسیم شده و بصورت چهار عدد دهدهی که با نقطه از هم جدا شده اند نوشته می شود؛ یعنی معادل دهدهی هر یک از بایتهای آدرس بصورت مجزا نوشته شده و هر عدد با یک علامت . از دیگری تفکیک میشود. بعنوان مثال آدرس زیر یک آدرس IP معتبر می باشد که در قالب چهار قسمت دهدهی نوشته شده است:
آدرس های زیر شبکه
برای تشریح زیرشبکه و آدرس های زیر شبکه مثال زیر را در نظر بگیرید.
فرض کنید دانشگاه شما یک کلاس C با قابلیت تعریف 254 ماشین میزبان ثبت می نماید (مثلا 211.11.121.0) یعنی شبکه دانشگاه توانایی آدرس دهی 254 در نظر بگیرید که دانشگاه دارای یک شبکه محلی واحد و یکپارچه برای کل دانشگاه نیست بلکه دارای هشت شبکه محلی مجزا است که برای هر دانشکده تهیه دیده شده است؛ هر کدام از این شبکه ها، از طریق مسیریاب به هم متصل شده اند و طبعاً برای ارتباط بین شبکه های هر دانشکده بایدمسیریابی صورت گیرد. از دیدگاه بیرونی کل مجموعه شبکه های محلی دانشگاه با یک آدرس مشخصه یعنی 211.11.121.0 شناخته می شود و مسیریابهای بیرونی هیچ شناختی از ساختار شبکه بندی داخلی دانشگاه ندارند. هر یک از شبکه های محلی داخل دانشگاه یک زیر شبکه نامیده می شوند.
شامل 59 اسلاید powerpoint
دانلود پاورپوینت پیکربندی مسیریابهای شبکه
