چکیده مقاله:
ایده طراحی و اجرای روسازیهای آسفالتی با دوام برای اولین بار برای استفاده در راههای اروپا پیشنهاد شد، اما به سرعت در ایالات متحده مورد استقبال قرار گرفت و به تبع آن موسسات و مراکز تحقیقاتی به دنبال نهادینه کردن تعاریف و ساختارهای آن شتافتند. در چنین روسازیهایی، تنها نیاز به ترمیم های دورهای سطح روسازی وجود خواهد داشت و دستیابی به آنها مزیت کاهش هزینه های ناشی از تحمیل تاخیر بر استفاده کنندگان از راهو نیز هزینه های ساخت و نگهداری روسازی را درپی دارد. نتایج تحقیقات نشان داده است که یکی از راهکارهای اصلی در افزایش عمر روسازی افزاشی ضخامت رویه آسفالتی می باشد. در این نوع روسایها با توجه به ضخامت زیاد رویه آسفالتی مکانیزم خرابی غالب ایجاد ترک از سطح رویه آسفالتی و گسترش آن در عمق رویه آسفالتی می باشد. در این تحقیق با استفاده از مکانیک شکست و مدل سازی اجزاء محدود، روسازی بتن آسفالتی که تحت شرایط ترک خوردگی Top-Down قرار دارد، تحلیل می گردد و ضرایب شدت تنش مد I و مد II در حالتهای مختلف بارگذاری، خصوصیات مصالح و گرادیان دما محاسبه می شوند و با توجه به مقادیر بدست آمده برای ضریب شدت تنش به پیش بینی پاسخ روسازی در اطراف نوک ترک پرداخته می شود. نتایج تحلیل ها نشان میدهد که مکانیزم ترک خوردگی از نوع کششی (مدI) می باشد و محل اعمال بار، گرادیان دما درلایه بتن آسفالتی و نسبت سختی لایه بتن آسفالتی به لایه اساس تاثیر بسزایی در میزان تنشهای موجود در نوک ترک و گسترسش ترک دارند. برای تصدیق مدل بکاررفته درچند حالت نتایج بدست آمده از تحلیل با داده های بدست آمده توسط سایر محققین مقایسه شده است.
کلیدواژه‌ها:
روسازیهای با دوام ، ترکهای از بالا به پائین (TDC) ، ضرایب شدت تنش
ارزیابی ترکهای از بالا به پایین (TDC) در روسازی های بتن آسفالتی ضخیم
