لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 8
وضعیت اشتغال و بیکاری در میان جوانان
با توجه به آخرین نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال1385، "جمعیت ایران به 70 میلیون و495 هزار و 782 نفررسیده است ( 9/ 50 درصد مرد و 1/49 درصد زن). جمعیت ایران در مقایسه با سرشماری عمومی نفوس و مسکن آبان 1375، متوسط رشد سالانه جمعیت معادل 61/1 درصد بوده است. در این سرشماری 71 درصد در نقاط شهری و 29 درصد در نقاط روستایی ساکن بوده اند. براساس نتایج سرشماری سال 85 جمعیت فعال کشور به 23 میلیون و 466 هزار نفر رسیده است"(1). در خلاصه گزارش تحولات اقتصادی کشور در سال 1386، که توسط بانک مرکزی انتشار یافته، آمده است: " سهم گروه سنی کمتر از 15 سال که عرضه بالقوه جمعیت فعال در دهه های بعدی را تشکیل می دهند، از 5/39 درصد در سال 1375 به 1/25 درصد در سال 1385 کاهش یافت. در مقابل سهم جمعیت 64-15 سال که پتانسیل عرضه نیروی کارند، در طول دهه 85-1375 از 1/56 درصد به 7/69 درصد افزایش داشت"(2(
آمارهای داده شده فوق حاکی از این است که نیروی کار کشور در بین سال های 1380 تا 1385، افزایش داشته است. در این دوره ما با روند محدود شدن رشد سرمایه‌گذاری و نرخ دو رقمی بیکاری و نیز با کاهش رشد سرمایه‌گذاری به 5/5 درصد در سال 85روبرو بوده ایم. در دوره مربوطه، "بر اساس نتایج طرح آمارگیری از نیروی کار 6/40 درصد جمعیت 10 ساله و بیش تر در کشور، از نظر اقتصادی فعال محسوب می شوند که نرخ بیکاری در میان این گروه جمعیتی 2/11 درصد بوده که نرخ بیکاری مردان 0/10 درصد، زنان 9/15 درصد و در نقاط شهری و روستایی به ترتیب 4/13 درصد و 1/7 درصد بوده است. همچنین در سال 1385 نرخ بیکاری جمعیت فعال 24-15 ساله 3/23 درصد بوده است"(3). لازم به توجه است که فرصت‌های جدید شغلی، ناشی از انجام سرمایه گذاری‌های تولیدی و اقتصادی انجام می‌گیرد. حکومت اسلامی ایران عملاً با واردات وسیع در سال های اخیر بخشی از فرصت‌های بالقوه شغلی را در کشور از بین برده است. با توجه به گزارش بانک مرکزی در سال 1386، "در بین سال های 1365 تا 1385، ارزش واردات ایران از 3/9 میلیارد دلار به 26/51 میلیارد دلار افزایش یافته است"(4(.
در بسیاری از جوامع، جوانی به عنوان آخرین مرحله از فرایند یادگیری و آمادگی قبل از ورود به بازار کارمحسوب می شود. جوانان، قشری همگون و یکدست نیستند بلکه جمعیتی می باشند که در درون خود با آداب و رسوم، سنت های فرهنگی متنوع و نیز با طبقات اجتماعی مختلف مواجه هستند. چنین وضعیتی باعث شده است که تفاوت ها و اختلافاتی در درونشان بوجود آید. البته این مسئله را می توان براحتی هم درعرصه عملی و هم درعرصه نظری مشاهده کرد. زندگی روزانه افراد و گروه های جوان تا حد زیادی بوسیله تعلقات آنها به یک طبقه اجتماعی خاص یا درک و آگاهی آنها از یک نظام ارزشی، در برخی مواقع، موروثی شکل می گیرد.
مفهوم بیکاری از جنبه سنتی با موضوع نیروی کار در ارتباط است و افراد بیکار به عنوان بخشی از جامعه، شناخته می شوند که در جستجوی کار می باشند. در میان این افراد بسیاری از زنان خانه دار، نسل های حاشیه ای جوانان در شهرهای بزرگ، دانشجویان تمام وقت، کار آموزان جوان که هیچ حقوقی دریافت نمی کنند و بسیاری دیگر از افراد، به عنوان جزئی از نیروی بیکار جامعه محسوب می شوند. البته باید تاکید کرد که طبق قانون موجود در ایران و نیز در سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال1385 (ص128-129 ) این افراد جوان رسماً به عنوان افراد بیکار به حساب نمی آیند. در آمارهایی که انتشار یافته است، هیچگونه توجهی به آمار و اطلاعات در مورد جریان اقتصاد غیر رسمی، فرعی یا افرادی که در بازار سیاه به اشتغال ناقص مشغول هستند، اشاره نشده است و فقط به ارائه آمار اقتصاد رسمی کشور توجه داده شده است. پدیده بیکاری پنهان به تخفیف و تقلیل بیکاری آشکار و ملموس کمک می کند. در ضمن اشتغال ناقص باعث این می شود که طول دوران جوانی در جامعه افزایش یابد. بنا به نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال 1385، "در حال حاضر 25 درصد جوانان کشور که بیشتر در بین سنین 25 تا 34 سال قرار دارند بیکار هستند. رقم بیکاری در میان جوانان 15 تا 29 سال در حدود 31 درصد و جوانان 20 تا 24 سال در حدود 34 درصد و جوانان بین 25 تا 29 سال در حدود 16 درصد می باشد"(5). چنانکه پیشتر متذکر شدیم نرخ بیکاری در کشور در حدود 13 درصد است که به طور حتم این آمار واقعی نیست اما باید متذکر شد، تا زمانی که برنامه های دولت در زمینه اشتغال زایی به صورت موقت باشد و شغل پایدار در کشور ایجاد نشود، از جمعیت بیکار کشور چندان درصدی کاسته نخواهد شد. یکی از راه حل های اساسی مشکل اشتغال، جذب سرمایه گذاری های داخلی و خارجی برای موسسه های بزرگ اقتصادی و حمایت از مراکز کوچک اقتصادی است. در حال حاضر نرخ بیکاری جوانان در ایران بیش از دو برابر بزرگسالان است و سهم بیکاران جوان از کل بیکاران کشور 87 درصد می‌باشد. در ضمن چنانکه پیشتر متذکر شدیم جمعیت فعال و جویای کار در گروه جوانان در سال 85 نیز رشد داشته و از 7/36 درصد در سال 1375 به 2/41 درصد افزایش یافته است. به عبارت دیگر از هر 100 نفر جوان 15 تا 29 سال، 40 نفر جویای کار هستند. در نتیجه، برنامه‌ریزی برای کاریابی این تعداد جمعیت از حساسیت خاصی برخوردار است. نرخ بیکاری در جمعیت جوان 15 تا 29 سال نیز از سایر سنین، بالاتر است و به 7/20 درصد در سال 1385 رسیده است. به عبارت دیگر چندین میلیون نفر از جوانان 15 تا 29 سال بیکارند. نرخ بیکاری جمعیت جوان در سال 1375 حدود 8/14 درصد بوده که در سال 1385 به 7/20 درصد رسیده است. نرخ بیکاری جوانان در شهرها 8/25 درصد و در روستاها 3/13 درصد است.
بنا به آمار موجود: " در سال 86 یک میلیون جوان ایرانی به دانشگاه ها راه یافتند. به این ترتیب ایران در ۴ سال آینده با یک میلیون نفر تحصیل‌کرده‌ی جوینده‌ی کار مواجه خواهد بود. به اعتقاد آقای زاهدیان، کاهش نرخ بیکاری با توجه به ورود این نسل به بازار کار تنها با ایجاد یک میلیون و دویست هزار شغل در سال میسر است"(6). بر اساس گزارش توسعه انسانی (HDR) که یکی از معتبرترین بررسی های اقتصادی و اجتماعی در جهان است که دفتر توسعه سازمان ملل متحد (UNDP) هرساله آن را منتشر می کند ( این گزارش در روزنامه سرمایه، شماره 781 ، چهارشنبه،19 تیر، 1387 انتشار یافته است). گزارش مذکور برای سال های 2008- 2007 با عنوان "مبارزه با تغییر شرایط آب و هوایی، همکاری یکپارچه انسانی در دنیای تقسیم شده، ایران را در گروه کشورهای با توسعه انسانی متوسط که دربرگیرنده 85 کشور است، با کسب امتیاز 759/0 در میان 177 کشور جهان در جایگاه 94 قرار داده است. گفتنی است 70 کشور در گروه توسعه انسانی بالا قرار گرفته اند که کشورهای توسعه یافته، تعدادی از کشورهای آمریکای لاتین، کشورهای نفت خیز خاورمیانه (به غیر از ایران و عراق) و کشور آفریقایی لیبی را شامل می شود"(7).
دسترسی به یک شغل حق هر انسان است و این امر در صحنه اجتماعی و فرهنگی به انتظارات جمعی پیوند می خورد. انتظاری که از دوران کودکی دائماً از طریق تاثیر گذاری مدرسه، خانواده، بزرگسالان و وسایل ارتباط جمعی تقویت می شود. هر جوانی با انجام تحصیلات متوسطه و عالی و یا دوره های آموزشی امیدوار است که با ورود به بازار کار به یک جایگاه و هویت اجتماعی جدید برسد. بدست آوردن کار، علاوه بر اهمیت اقتصادی آن، به لحاظ فرهنگی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. بیکاری، نه تنها موقعیت مادی زندگی جوانان را تحت تاثیر قرار می دهد، بلکه دنیای فرهنگی آنها را نیز متاثر می سازد. هر جوان بیکار نه تنها خود را از هر گونه در آمد محروم می بیند، بلکه از هر گونه جامعه پذیری که از طریق شاغل شدن جلوه می کند نیز بر کنار می باشد. در ضمن بیکاری به نوع جدیدی از حاشیه ای شدن جوانان منتهی می گردد. پدیده های چون ولگردی، بزهکاری، فحشا، خلاف و ... تا حدودی منعکس کننده اشکال جایگزین جامعه پذیری است که لازمه بیکاری می باشد.
جوانانی که بواسطه بیکاری از استقلال مالی محروم گشته اند، مجبورند تا به وابستگی خود به کمک های مالی خانواده اتکا کنند. این مسئله باعث می شود که برنامه ها و اهدافی از قبیل داشتن مسکن و خانواده تا آینده ای نا معلوم به تاخیر بیفتد. این امر هنگامی باعث سرخوردگی و نا امیدی بیشتر می شود که فشار سنگین سنت ها و یا شرایط زندگی نوین و پیشرفته یا هر دو، استقلال مالی جوان را ضروری سازد. بنابر این جوانان نه تنها خود را در زمینه مادی متاثر از این مسئله می بینند، بلکه حتی از لحاظ جنسی و عاطفی نیز خود را محروم می یابند. در واقع داشتن یک شغل و در آمد مطمئن بویژه در شهرها یکی از ملاک ها ی مهم در انتخاب همسر می باشد.
دانلود تحقیق کامل درباره اشتغال و بیکاری در میان جوانان
