در اواسط دهه 1980، با نزول قیمت DRAM، این ایده مطرح شد که کامپیوترهای آتی با داشتن حافظه اصلی با ظرفیت بالا، می توانند بسیاری از پایگاه داده ها را درحافظه اصلی داشته باشند. در این شرایط می توان همه I/O ها (که بسیار هزینه بر می باشند) را از پردازش DBMS حذف نمود. بنابراین معماری DBMS دستخوش تغییرات جدی می شود و در یک MAIN MEMORY DBMS(MMDBMS)، مدیریت I/O دیگر نقشی نخواهد داشت.
نکته مهم در یک MMDB، چگونگی انجام تراکنشها و recovery بصورت کارا است. برخی از الگوریتمهای پیشنهادی براساس این فرض عمل می کنند که قسمت کوچکی از حافظه اصلی بصورت ماندگار وجود دارد که اطلاعاتش توسط باطری در صورت قطع برق از بین نخواهد رفت. این قسمت از حافظه اصلی برای نگهداری redo log ها استفاده می شود.
تعداد دیگری از الگوریتمهای پیشنهادی پیش فرض حافظه ماندگار را ندارند و همچنان از عملیات I/O برای نوشتن اطلاعات تراکنش در حافظه ماندگار استفاده می کنند. بنابراین در این الگوریتمها عملیات I/O بطور کامل حذف نمی شود، بلکه تعدادشان بسیار کمتر می شود زیرا I/Oمربوط به نوشتن اطلاعات صفحات buffer ها، حذف خواهد شد.
در یک MMDBMS، ساختارداده های ساده مانند T-Tree و همچنین bucket-chained hash جایگزین ساختارداده هایی چون B-Tree و linear hash در DBMS های مبتنی بر دیسک می شوند. بنابراین سرعت اجرای پرس و جو(پرس و جو) و بهنگام سازی بسیار افزایش می یابد و هزینه index lookup و نگهداری ،فقط مربوط به پردازنده و دسترسی به حافظه اصلی خواهد شد.
54 صفحه در قالب word
حافظة اصلی پایگاه داده ها(Main Memory Database)